‘เป็นฉัน’ วิถี ~ style

การเริ่มต้นยากเสมอ แต่ถ้าไม่เริ่มก็ยากอยู่อย่างนั้น แม้จะเป็นเรื่องง่ายแสนง่าย ก็ดูจะเป็นความยากซะมากมาย หากเรายิ่งปล่อยปละเว้นช่องว่างระหว่างเวลาไว้เนิ่นนาน

พอข่าวคราวการโอนกลับสังกัดเดิม เริ่มเป็นที่รู้กันในวงการทำงาน คำถามที่พบบ่อย ก็คือ ทำไมถึงโอนกลับล่ะ มันเป็นยังไงเหรอ นั่นสิ!

กับการทำงานที่ไหนก็ต้องมีแผน และใคร ๆ ก็มักจะบอกว่าแผนทำแล้วก็จะขึ้นหิ้ง คือทำแล้วไม่มีใครเอาไปใช้จริง แต่ไม่มีก็ไม่ได้นะ เหมือนมียันต์ติดไว้อย่างนั้นมั้ง หลายครั้งหงุดหงิดกับเรื่องราวประมาณนี้ ที่กว่าจะทำแผนออกมาไม่ใช่ง่าย แต่กลับดูไม่มีคุณค่าหรือประโยชน์ใดเท่าที่ควร ก็ด้วยมีปัจจัยที่เราควบคุมไม่ได้อยู่มากมาย แล้วทีนี้ในชีวิตส่วนตัวล่ะ เราควบคุมได้เอง ไม่ต้องไปหงุดหงิดกับใคร แล้วทำไมไม่เอามาทำใช้กับตัวเองอย่างจริงจังล่ะ

Generation แบ่งแยกความคิด นิสัย พฤติกรรม และการกระทำได้จริงเหรอ เราว่าไม่เสมอไปนะ

วันแรกของปี อันที่จริงจะว่าไปก็เหมือนกับทุกวันนะ ที่ตื่นเช้ามาเรายังต้องสู้กันต่อไป ที่เราต้อง enjoy กับสิ่งที่เป็นไปให้ได้ เพราะล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เรามีส่วนกำหนดมันขึ้นมาเองทั้งนั้น 🤗

เขียนไว้ในบทความก่อน ว่าด้วยการดูแลตัวเอง ทั้งใส่ใจเรื่องอาหารการกิน เอาเข้าจริง ก็เหมือนคนทั่วไปที่ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง ช่วงเวลายุ่ง ๆ ตารางเวลาอัดแน่น ภาระงานเข้าขั้นเกือบวิกฤต ก็จะอะไรก็ได้ กิน ๆ ไปเถอะ

กินอาหารดีมีประโยชน์ ออกกำลังกาย นอนหลับพักผ่อน ไม่เครียด บาลานซ์ชีวิต บลา ๆๆๆ เรื่องเหล่านี้เชื่อว่าใครก็รู้ แต่จะมีสักกี่คนที่ทำได้จริงและสม่ำเสมอ เราคนหนึ่งล่ะ ที่คิดจะทำมาตลอด แต่ก็ท่าดีทีเหลว มีช่วงหลังที่เริ่มตระหนักมากขึ้น

เริ่มจากอยากอ่านหนังสือ อยากเคลียร์ #กองดอง ให้หมด แต่ก็ไม่อยากอ่านอยู่ห้อง อยากเปลี่ยนบรรยากาศ อยากนั่งอ่านท่ามกลางธรรมชาติ ต้นไม้ใบหญ้า แต่ต้องไม่ร้อนด้วยนะ

วันฝนพรำ พรำติดต่อมาหลายวัน พายุถ่าโถม อุตส่าห์คุยว่าตัวเองหัวแข็ง ไม่ร่ม ไม่หมวก ไม่ใด ๆ เดินสู้ฝนมาก แล้วไงล่ะ อ่อนแอก็แพ้ไป 😁

ชอบช่วงเวลาการนั่งรถหรือขับรถมากที่สุดเลย ก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องเดียวกับที่ชอบการเดินทางหรือเปล่านะ แค่รู้สึกว่ามันเป็นเวลาที่เราได้อยู่ว่าง ๆ กับตัวเองจริง ๆ ได้นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย