เผื่อเวลา ~ จัดเวลา

บางทีเราก็ควรเผื่อเวลาให้คนอื่นเข้ามายุ่งกับเราได้บ้าง 🤔

อันที่จริงช่วงนี้เหน็ดเหนื่อยพอสมควร ทั้งเร่งเคลียร์งาน ส่งมอบงาน เคลียร์เรื่องส่วนตัว เก็บข้าวเก็บของที่รู้สึกจะเยอะขึ้น ๆ เตรียมขนย้าย เปลี่ยนที่ทำงานเปลี่ยนที่อยู่ แล้วยังมีรับงานเขียนบทความ ลงเรียนหุ้นอย่างจริงจังอีก ไหนจะภารกิจทางบ้านที่เริ่มไปใส่ใจมากขึ้น ก็เป็นเรื่องที่อยากทำเองทั้งน้านน 😑

ปกติถ้าวุ่นวายประมาณนี้ ก็ไม่อยากจะเจอะเจอใครแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่า “การไปพบไปเจอหรือการจัดเวลาให้กับผู้คนรอบข้าง” เป็นหนึ่งภารกิจที่สำคัญไม่น้อยไปกว่าเรื่องอื่นเลย

ทั้งที่จริง ๆ ก่อนหน้านี้หลายบทความก็บ่นเรื่องความเป็นส่วนตัว อยากอยู่คนเดียว วันนี้ความรู้สึกแบบนั้นก็ยังเป็นอยู่นะ

แต่เราจะทำยังไงให้อยู่ในความพอดี การที่หลายคนรัก เมตตาหรือเอ็นดูเรา ก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ เพียงแต่ที่ผ่านมาที่เรามักหงุดหงิดเวลาใครเข้ามาในเวลาส่วนตัว เพราะเราไม่เคยเผื่อหรือผ่อนปรนเวลาของชีวิตเลย ตารางเวลาเราแน่นไปด้วยหน้าที่หลักและสิ่งที่อยากทำส่วนตัว ด้วยคิดว่าเราไม่มีเวลามากนัก หวงแหนเวลาส่วนตัวเหลือเกิน (แต่ก็มีหลายครั้งที่จ่ายเวลาให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง)

ต้องยอมรับเลยว่า เราเสียมิตรภาพดี ๆ ไปหลายคน คือเห็นความเคลื่อยไหวในโซเชียล แต่ทักทายไม่ได้สนิทสนมเหมือนก่อน ห่างเหินจืดจางจนบางทีก็ต่อติดได้ไม่เหมือนเดิม

ด้วยเราผัดวันประกันพรุ่งตลอด ๆ หลายคนน่ารักกับเรา เราก็นึกถึงตลอดนะ เพียงแต่เดี๋ยวก่อนละกัน เดี๋ยวค่อยตอบ เดี๋ยวค่อยทัก (นี่ยังมีไม่ตอบเมลเจ้านายเก่า Dr.Ramesh หลายเดือนแล้ว นึกอยู่ตลอดแต่ก็ยังเลย) พอยิ่งเนิ่นนาน การเริ่มต้นก็ดูจะยากกว่าตอนคุ้นเคย

มันคงเป็นนิสัยส่วนตัวที่คนอื่นเขาคงไม่เป็นกัน พอเราหายไป มิตรภาพเหล่านั้นเขาก็ต้องเงียบไปสิ ใครจะกล้าวอแว

ที่นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ก็มาจากหลายประเด็น ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ที่ดูเป็นจุดอ่อนของตัวเอง ในวันที่จะจากที่ทำงานเก่า ก็ยังรู้สึกติดค้างกับหลายคน โดยเฉพาะกับทีมงาน น้อยครั้งที่เราจะคุยเล่น โฟกัสคุยแต่เรื่องงาน ผ่านวันแล้ววันเล่าจนวันสุดท้าย ไม่ใช่แค่ที่นี่ หลายที่ที่ผ่านมา แต่ก็ยังดีที่มีมิตรภาพที่ดีที่น่ารัก ที่ไม่ว่าเราจะเป็นยังไง เขาก็ยังมีน้ำใจไมตรี

อีกประเด็นก็แวะไปสวัสดีเจ้านายเก่าและพี่ที่เคยร่วมงาน ทำให้รู้ว่าความรู้สึกดี ๆ ก็ทำให้ใจพองโตได้ แล้วยังมีอีกหลายคนที่พอทักมาทักไปได้คุยกันยาวนาน ทั้งที่จริง ๆ เก็บข้าวของก็จะไม่ทันยังไม่เสร็จดี พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าตรู่ เตรียมเดินทาง

แล้วยังไงดี จะสังคมหรือจะส่วนตัว ก็ได้ข้อสรุปที่ว่า จัดลำดับความสำคัญของมิตรภาพ จัดเวลาให้ยืดหยุ่นกับเรื่องราวที่ไม่ต้องมีสาระบ้างก็ได้ เอาให้พอดีโดยยังคงความเป็นตัวของตัวเอง เมื่อใดที่รู้สึกวุ่นวายเกินไปก็ค่อยถอยห่าง ไม่สุดโต่งไปทางใดทางหนึ่ง

อะไรที่เราคิดว่าสำคัญ สิ่งนั้นเราจะมีเวลาให้เสมอ ทุกคนมีเวลาเท่ากัน 24 ชม. คนอื่นจัดเวลาได้เราก็ต้องจัดได้สิน่า

27 ม.ค. 64 เวลา 00.23 น. ของวันใหม่อีกวัน